Wczesna trąbka bez zaworów umożliwiających zmianę wysokości dźwięku. Ten rodzaj trąbki początkowo używany był do grania fanfar, dopiero w XVII i XVIII w., w okresie baroku, wypracowano technikę gry clarino, polegającą na używaniu wysokiego rejestru dźwięków. Rura skręcona, z jednej strony zakończona ustnikiem, z drugiej czarą. Charakterystyczna dla tego instrumentu jest donośność i duża siła dźwięku.

W dobie baroku trudna i wymagająca gra na trąbce była jednym z najbardziej dochodowych zajęć, a trębacze byli najlepiej opłacanymi instrumentalistami. Gildie zrzeszające tych muzyków z czasem przerodziły się w elitarne, zamknięte kluby, do których dopuszczano jedynie krewnych i potomków muzyków, którzy się z nich wywodzili. Później trąbka znacznie straciła na popularności. Renesans tego instrumentu nastąpił w latach 40. XX w. za sprawą muzyków jazzowych. Odkryli oni wyjątkowe cechy trąbki i powiększyli jej możliwości.